vrijdag 27 mei 2016

De borrel

Dinsdag

Nu aangekomen in Seminyak vind ik dat we in een totaal ander land terecht zijn gekomen, het is natuurlijk nog steeds Bali en eigenlijk is dit t Bali waar ik ook altijd als eerste aan dacht als men het over Bali heeft; een soort Ibiza achtige bestemming waar men in clubs en resorts zich kan vermaken. De afgelopen 15 dagen waren echter totaal anders, de Indonesiërs of moet ik zeggen Balinezen waren zo ontzettend aardig, enthousiast, aanmoedigend en dus eigenlijk hartverwarmend! De omgeving en de natuur prachtig en zo kan ik wel even doorgaan met superlatieven. Hier in Seminyak is er absoluut weinig tot niks van terug te vinden. Veel winkels van bekende merken, koffietentjes die je aan new york of Melbourne doet denken, in ieder geval niet aan Indonesië. We besluiten in de ochtend te gaan winkelen en scoren een bikinibroekje en 3 korte broeken. Het is te warm om rond te lopen, geloof me je kunt dan echt beter op de fiets zitten. Met de taxi gaan we weer naar "ons huis" zoals klaaske elk hotel noemt. We doen een goede middagtuk en maken ons daarna klaar om naar de 'welkom borrel' te gaan, deze is in zo'n hippe club als waar ik het eerst over had: Ku de ta, ze hebben hun eigen boutique en hun eigen lounge muziek volume 9. 

 

Het heeft wel iets om hier de zonsondergang gade te slaan maar het allerleukste was het bruidspaar ontmoeten en de familie van beide. Als de borrel is afgelopen gaan we weer met z'n vijven eten, dit keer voor Europese prijzen bij Ku de ta maar het was dan ook wel erg lekker. 

Klaaske ligt er voor haar doen heel laat in maar zodra zij slaapt drinken we met onze vrienden nog een biertje in het zwembad. Kortom het heeft even helemaal niks meer met een fietsvakantie te maken maar wel met de reden waarom we hier terecht zijn gekomen. 

Laatste dag van de "fietsvakantie"

Jatiluwih - Seminyak 
Afstand: 49,7 km
Maandag

De stromende regen houdt ergens 's nachts op en ook al zijn we vroeg wakker we worden door de gebrekkig Engels sprekende eigenaar gewekt met de mededeling 'sunrise' en na de zonopkomsten op zee besluiten we nu snel de kleren aan te trekken en een wandeling te maken over deze bijzondere rijstvelden. Absoluut één van de hoogtepunten!! Wat mooi! Ik raak niet uitgefotografeerd metname de vogelverschrikkers zijn fotogeniek. Het is qua uitzicht een heel klein beetje te vergelijken met de grand canyon in die zin dat je het gevoel hebt dat je naar een schilderij kijkt. We kunnen nu echter door t schilderij lopen. 

 

Na het ontbijt vertrekken we weer na uitgebreide instructies van de eigenaar. We leggen weer de instructies van de Garmin naast ons neer en rijden op ons gemakkie naar Seminyak. De drukte zwelt aan en tussen de 100 duizend scooters wordt t fietsen met een tandem en caravan er niet leuker op. We stoppen bij een typisch Australisch hip koffietentje, helaas geen WiFi maar de barrista helpt ons met t vinden van het hotel, gewoon de weg verder afrijden, als we dan bij Grand Balisani suites aankomen zien we een andere bruiloftsgast aan t zwembad liggen (we wisten dat hij en zijn vrouw hier overnachten) en de van hem verkregen WiFi code geeft ons de nodige informatie om nog wat af te dingen op de prijs van de komende 4 overnachtingen. Dan verruilen we onze bezwete fietskleding voor zwemkleding en even later liggen we weer als echte vakantiegangers op een bedje bij het zwembad. 

's Avonds lopen we met z'n vijven via het strand naar een warung met volgens bronnen een goede Indonesische keuken. Het is weer lekker en klaaske vermaakt zich gelukkig prima met verstoppertje en een ijsje. Heel gezellig om met vrienden zo ver weg van huis een gezellig avondje te hebben. 

maandag 23 mei 2016

Regen en een vergeten iPhone

Lovina - Jatiluwi
Afstand:
Afstand met de fiets afgelegd: 18,1 km

Onze vrachtwagen arriveert iets na 9 uur, heeft iets te maken met een overleden familielid waar ze vrij laconiek over doen. Wij maken duidelijk dat wij vakantie hebben en dat we het dus geen probleem vinden. 

De fiets, de kar en Ayso gaan achterin, ik met klaaske voorin, geen gordels en een deur die zo maar open gaat maar al deze risico's nemen we voor lief want wat zijn we blij als we omhoog worden gebracht. Het eerste deel van de route gaat nog en dan denken we (hoogmoedig) allebei "dit was ons nog wel gelukt" maar dan gaat het aan één stuk door omhoog, en als we dan op 1290 meter hoogte worden afgezet zijn we blij dat we deze keuze hebben gemaakt. 

 

We voeren Jatiluwih in en worden door onze Garmin fietscomputer ouderwets de verkeerde kant op gestuurd. We vragen het daarom onderweg een paar keer en zo komen we om 13u aan in Jatiluwih. Tijdens de lunch komen we erachter dat we de telefoon van Ayso niet bij ons hebben, ligt ie nog in Lovina? Bij de eerst volgende warung met WiFi lokaliseren we de iPhone met de 'zoek mijn iPhone-app' op mijn telefoon, dat is toch ook een mooie gadget want we konden heel goed zien waar we de telefoon hadden achter gelaten, inderdaad in Lovina. We bellen met resort Frangipani en voor een beetje geld wordt er zo een transfer geregeld voor de iPhone van Ayso. Ach als je zo vaak je spullen moet in en uitpakken is t helemaal niet gek als je één keer wat laat liggen, vinden wij. 

Ondertussen zijn wij aangekomen in een door Unesco aangewezen wereld erfgoed plek, historische en traditionele rijstvelden. Ayso vindt 't niet veel anders dan de andere rijstvelden maar dat durf ik te betwisten. Alleen het feit dat t met bakken uit de lucht komt en dat daar geen einde aan blijkt te komen maakt dat de schoonheid van deze rijstvelden nog niet echt tot ons doordringt. Wie weet kunnen we morgen ochtend nog een wandelingetje maken. 

Rustdag IV

Lovina staat bekend om zijn dolfijnen (hier hebben ze zelfs een standbeeld voor gemaakt) en om het duiken en/of snorkelen.  

De dag begint voor de tweede maal voor 6 uur, dit keer gaat het niet om de sunsrise maar om de dolfijnen. Om 6.00 varen we met een bootje de zee op en we zijn niet de enige, overal zien we dezelfde spin-achtige bootjes op het water en als we dan de eerste dolfijnen zien voelt het door de drukte toch niet helemaal goed. Dat die beesten überhaupt nog te voorschijn komen voor dit spektakel is een wonder. Dan vaart onze boot van de andere bootjes vandaan, veel verder de zee op en dan zien we voor, links en rechts dolfijnen, voor mij de eerste keer en absoluut f a n t a s t i s c h. Om 8.00 zijn we terug en kunnen we zo bij het ontbijt aanschuiven. De rest van de dag gaan we in de zee zwemmen (ik dit keer ook, Ayso doet dit vaker), een middagdutje doen en in de middag gaan we met hetzelfde bootje van vanochtend de zee op om te snorkelen. Mooiste koraal tot nu toe!
 

'S avonds eten we bij onze accommodatie en de bintang's smaken heel lekker. Voor morgen hebben we een 'transfer' geregeld van Lovina naar het meer van Beratan. Het moet namelijk wel leuk blijven ;)

zondag 22 mei 2016

Lekker stumpen!

Tembok - Lovina 
Afstand 48,1 km


(Ik moet de update van Amed naar Tembok rectificeren want de langste afstand van de vakantie was natuurlijk kuta-ubud, zie vorige posts)

Voor de reizigers van de ANWB weer een transfer dus we zijn gewaarschuwd. Zit er een niet begaanbare of ingestorte brug in de route? Moeten we toch hellingen nemen van meer dan 20%? Zitten er misschien alleen maar gaten in de weg? We gaan het zien. 

Om 9.24 zitten we op de fiets, dit weten we dit keer zo goed omdat we elke dag niet precies weten hoe laat we zijn vertrokken en we er vandaag goed op hebben gelet. De eerste 24 km gaan goed, beetje zadelpijn maar dat valt waarschijnlijk nu gewoon op omdat we niet hoeven te klimmen en het dus mogelijk is om onze aandacht naar t zitvlak te kunnen laten gaan. We stoppen weer voor een colaatje en met weer voldoende energie fietsen we de ander 25 km. Op de kaart had ik al gezien dat we door een grote stad zouden fietsen en toch zijn we allebei verbaasd als we tussen tientallen scooters opeens stil staan voor stoplichten en ons door drukke wegen heen moeten manoeuvreren. Opeens zien we veel meer vrouwen met hoofddoeken en horen islamitische gebeden uit de luidsprekers van moskeeën komen, iets wat we tot nu toe niet of nauwelijks gezien hebben. Dan hebben we de stad achter ons liggen en komen we vanzelf weer bij 'Bali-de-vakantiebestemming', vele uithangborden voor beach villa's en hotels maken het kiezen nog best lastig. En dan loopt daar opeens aan de overkant van de straat een bekende; Piet! Een oud schooldirecteur die zich elk jaar 4 maanden op Bali vermaakt. Zijn hoofdverblijf is dan Darmada lodge in Sideman en daar hebben we hem leren kennen. Hij verblijft blijkbaar nu een paar dagen in Lovina en hij verbaasde zich over de afstand die wij de afgelopen dagen hadden afgelegd. Met nog een paar tips van Piet fietsen we weer verder. Een aantal resorts ligt niet aan het strand en dat willen we toch wel graag, we besluiten een lunch te pakken, op de gratis WiFi mee te surfen en dan komen we uit bij frangipani, precies wat we zoeken, aan het strand, geen mega groot resort, mooi én schoon, yesss!

We komen hier trouwens veel meer Nederlanders tegen die toch wel met verbazing naar onze onderneming kijken terwijl wij ons de afgelopen dagen juist hebben verbaasd over het feit dat niet verl meer mensen dit eiland fietsend verkent. 

 

Na het zwembad besluiten we wel in het mega grote luxe resort naast ons te gaan eten en de service en dienstbaarheid van het personeel is weer bijna bij het overdrevene af maar we eten heel lekker, direct aan het strand, met een lekker flesje wijn en dan ook nog met lol om de muzikanten. Picture zo'n Aziatische karaoke bar maar dan zonder de karaoke maar met twee gitaren en een trommel en dan vals de jaren 80 nummers zoals "nothing's gonna change my love for you" en natuurlijk "hello" van L. Richy. 

vrijdag 20 mei 2016

Dagje geen WiFi

Amed - Tembok
Afstand 41,7 km

De langste afstand van deze vakantie tot nu toe hebben we vandaag afgelegd. Het is precies zoals de ANWB beschreef "licht glooiend in het begin en daarna vlak". Het is best lekker om na de heuvels/bergen weer eens lekker te kunnen doortrappen en zo jakkeren we langs de noordkust van Bali met afwisselend uitzicht op zee en de berg "Agung". Waar we in Duitsland en Tsjechië na 20 km een kopje koffie dronken is t nu meestal een colaatje, wat koekjes en een ijsje voor Klaaske. Als we stoppen zijn de vrouwen van het winkeltje/ de uitdragerij allemaal druk bezig met Klaaske. Ze willen weten hoe ze heet, hoe oud ze is en het liefst willen ze haar optillen. We hebben nog geen één keer meegemaakt dat niemand aandacht aan haar schonk. Ze wordt er vaak wat verlegen van maar als we wegrijden dan zwaait ze als een koningin vanuit haar koets naar de mensen. 

In Tembok bekijken we het ANWB hotel maar we vinden t niet gezellig genoeg. We fietsen door naar een hotel die in de lonelyplanet staat "ontworpen door een Duitse architect tevens de eigenaar". We vinden dit resort mooier en we betalen dus wat meer. Zelfs ritueel als de andere dagen, afkoelen in het zwembad, boekje lezen, klaaske vermaken, of te wel lekker relaxen. 
 

Het avondeten is dit keer benoemenswaardig, we bestellen om 13 uur alvast de "Indonesian rijsttafel" en uiteraard wordt ons weer voorgehouden dat die helemaal niet scherp is maar voor mij valt dit zeker in de 'twee pepertjes' categorie maar LEKKER!! Oh wat lekker en opeens verlang ik naar de rijsttafel van m'n vader die hij bij Dikke Willem heeft leren maken. Dit moet voor sommige lezers heel raar zijn om te lezen want wat zat ik vroeger in zak en as als m'n vader de rijsttafel ging maken, ik lustte alleen de gebakken banaan (in bierbeslag) maar ik denk dat ik nu die rijsttafel van m'n vader voor t eerst echt op waarde kan schatten. 

De gasten hier in dit resort zijn op ons dus na allemaal Duits. Hoe komt dat? Gaan Duitsers alleen naar resorts van Duitsers? Wordt er zó veel reclame gemaakt in Duitse media voor dit resort? Als ik de volgende dag in t Duits begroet word door de manager en hij zich verontschuldigt vraag ik het hem. Dit blijkt een Werner Lau resort te zijn en dat is een keten van duik resorts over de hele wereld en in Duitsland dus heel bekend. Dus mocht u ooit een Werner Lau resort boeken, weet dan dat u tussen de Duitsers zal zitten (en of je die nou gezellig kan noemen weet ik niet)

De heuvel af...

Tirta Gangga - Amed
Afstand: 23 km maar heuvelafwaarts 

Het ontbijt wordt vandaag geserveerd op t terras bij het zwembad en dat doet me denken aan een favoriete plek van mij in Spanje. Je hoeft niet eens in het zwembad te liggen om er toch van te kunnen genieten. Tijdens dit ontbijt wordt de tuin verder klaar gemaakt voor de ceremonie en volgens min wordt het een hele happening. Ik schrijf nog iets in het gastenboek en we worden nog even uitgebreid gefotografeerd door de man des huizes die overigens prachtige fotokunstwerken maakt dus wie weer houden we aan dit bezoek nog een kunstwerk over voor ons 'nieuwe' huis. 

Dan gaat de reis weer verder, richting Amed. Easy de peasy want we gaan van 460 meter hoogte naar zeeniveau, officieel dus geen rustdag maar zo voelt het wel. Het meest spannende vandaag is wel dat de wielrenschoentjes van Ayso, ja de wielrenschoentjes die al meer dan 15 jaar oud zijn, die naar Straatsburg zijn gefietst en die absoluut niet vervangen hoefden te worden omdat ze zo lekker zitten, die schoenen gingen zo maar kapot. Het lukt niet meer om de linker schoen uit t pedaal te klikken en in mijn eentje de tandem tot stilstand brengen is voor mij te zwaar. Het repareren wordt het doel van de dag. 
 
In Amed zijn 52 duikscholen en een veelvoud aan hotels dus we nemen even de tijd om een hotel uit te zoeken, de ene vinden we te duur, de ander wat te simpel en uiteindelijk kiezen we voor een eenvoudig maar mooi hotel aan t strand. Tijdens de lunch horen we Amerikanen praten over Trump en Clinton en deze Amerikanen zouden zich kapot schamen als Trump de leider van hun land zou worden. "There are a lot of ignorant people in America" is de conclusie van deze twee tafeltjes. 
We huren snorkelspullen bij ons hotel en na nog geen 5 meter de zee inlopen moet je al oppassen dat je t koraal niet vertrapt. Het is vrij ondiep maar ik zie de ene mooie vis na de andere, ik denk wel 30 verschillende soorten! Voel me weer een mazzelpikkie dat ik dit heb gezien en voor mij dus nog helemaal niet de behoefte om te duiken als je met snorkelen al zulken mooie vissen kan zien. 

We besluiten het avondeten bij een andere tent te gaan nuttigen en we komen bij een Indonesisch restaurant uit en heel eerlijk gezegd ben ik niet echt onder de indruk en vraag ik me zelfs nog af of dit nou t type eten is waarvan wij westerlingen ziek worden. En dan voel ik me 's avonds laat niet helemaal top maar dit zou ook heel goed de self fulfilling prophecy kunnen zijn. Al met al een rustig relaxed dagje, we vinden Amed niet mooi genoeg om twee dagen te blijven dus morgen gaan we weer verder fietsen. 

dinsdag 17 mei 2016

Stukje spiritualiteit hier op Bali

Candidasa (nog steeds een rare naam)-Tirtagangga 
Afstand: 22,6 km

De dag begint vroeg; de wekker gaat om 5.35 (!) en we kleden ons half slapend aan en staan om 5.50 op t strand. De man die ons hiertoe had overgehaald stond keurig netjes klaar met de flippers en de snorkels en na het passen vertrokken we met z'n bootje. Het is een beetje bewolkt en ik verwacht daarom weinig van de zonsopgang maar dan ineens piept het rode balletje boven de horizon en het is prachtig! We varen na deze voorstelling naar een eilandje en snorkelen omstebeurt. De onderwaterwereld vind ik altijd fascinerend, de vissen lijken niet eens op te kijken van jouw aanwezigheid. Het zien van 'Dory' uit finding nemo voelt toch als een beroemd iemand spotten op een Amsterdams terras, ze is even mooi als de andere vissen maar je wordt er toch een beetje blijer van. 

Dan na deze ongebruikelijke start van de dag toch weer ons standaard ritueel. Ontbijten, alle spullen weer in de fietstassen proppen (het ruikt er niet beter op), fietstassen aan de fiets vastmaken, tentje van klaaske onder snelbinder en de kar achter de fiets vastmaken en ondertussen de rekening betalen. Dan vertrekken we richting bebandem, want zo staat t beschreven op de ANWB website. Zonder eentonig te willen klinken is t weer zwaar, het zweet stroomt langs het hoofd naar beneden en we stoppen in bebandem voor een ijsje voor klaaske en frisdrank (en een pak koekjes;)) voor ons. Daarna rijden we gemakkelijk naar ababi maar helaas kan onze Garmin ons niet naar het beroemde waterpaleis en de daarbij behorende hotels leiden. Met Google maps ontdekken we dat we vlak bij Villa Gangga zijn, dus daar fietsen we naar toe. Het spant er nog even om of we welkom zijn want er wordt een beeld van een olifant ingewijd en dat gaat gepaard met een ceremonie en met veel gasten. De Balinese vrouw des huizes die ook nog eens ingewijd zal worden als een soort priester geeft haar akkoord en we zitten weer op een prachtig plekje. We trekken snel onze bezwete kleding uit, douchen onder de buitendouche en zijn dan klaar om de 5 min walk naar het waterpaleis te doen. Het paleis is mooi, de karpers zijn enorm en het ritje naar 'huis' op de taxiscooter (om en om) is de verdiende ontspanning na inspanning. 

 
We zitten voor ons gevoel niet in een hotel maar zijn te gast bij deze Fransman en zijn vrouw. Tijdens t avond eten gaat het over hoe onze 'spirits/souls' er altijd al waren en er altijd zullen zijn, over het feit dat de wereld bijna zover is om de wapens voorgoed neer te leggen enz en het is voor mij vooral heel erg geestig om Ayso te zien luisteren terwijl ik weet dat dit voor mijn nuchtere hollander de pet te boven gaat!



maandag 16 mei 2016

Weer aan de kust

Sideman - Candidasa (rare naam)
Afstand: 24,8 km

We verlaten vandaag maandag 16 mei het heerlijke rustoord Darmada en we kunnen deze accommodatie écht van harte aan bevelen, bij toeval kwamen we hier terecht maar het verhaal van de Balinese eigenaar en zijn Nederlandse vrouw is al een reden om er een keer langs te gaan.

Vanaf t resort is t met name een klim en dus weer pittig. Het antwoord op de vraag over hoe lang ik de zware dag nog in m'n benen zal voelen is nog niet duidelijk maar in ieder geval tot vandaag. De afdaling begint na 15 km en die is zeker met 20% hellingen waardoor de extra schijfrem achter absoluut nodig is. Het gekke is dat ik de rem helemaal fijn aan t knijpen ben maar niet echt t gevoel heb dat t iets uitmaakt. We stoppen even om te kijken wat er loos is. Ayso draait de rem wat 'aan' of 'bij' en dan kan ik weer remmen en kunnen we nog gecontroleerder naar beneden. We komen om ongeveer 13u aan in Candidasa en het hotel waar de ANWB lui overnachten is prachtig, geweldig uitzicht op zee en zeer luxe, het onderhandelen ging nog niet fantastisch maar we besluiten uiteindelijke wel om onze bezwete lichamen hier op te frissen en niet meer verder te zoeken.

Op het strand laten we ons ook nog overhalen om morgenochtend vroeg zonsopgang op een bootje mee te maken met een uurtje snorkelen.
Ik gooi hem er nog maar een keer in; mijn opa zei altijd "mensen die t beter hebben dan wij hebben het niet slecht"!

zondag 15 mei 2016

Rustdag III

Bangli-Sideman
Afstand 25 km

Dat je in zo'n lelijk en niet al te schoon hotel toch nog zó goed kan slapen is een wonder! We slapen als een blok en zijn om 6.30 wakker en willen zo snel mogelijk dit hotel en deze stad verlaten. Onze kleren zijn gewassen en na het overslaan van het ontbijt   (een rare in plastic verpakte pizza achtig stuk brood) zitten we op de fiets. Het moet nog acht uur worden en na het bestuderen van de kaart, de Garmin en Google maps denken we te weten hoe we moeten fietsen. Daar gaan we vol goede moed alleen bij de eerste helling voelen we allebei de vermoeidheid van gisteren en niet zo'n beetje ook. Er zit niks anders op dan door fietsen maar het voelt weer zwaar en we houden ons voor dat de ANWB mensen dit kunnen fietsen dus dan kunnen wij het ook. Bij Muncan begint de afdaling en rollen we zo de vallei van Sideman in. Joepie!!!
Bij de rivier komen we wel een hele bijzondere brug constructie tegen, het blijkt dat de brug is ingestort nadat een te zware truck erover heen is gereden. De scooters rijden gewoon over de ingestorte brug en wij staan een beetje te delibereren over hoe wij hier over heen moeten. We koppelen de kar af, dan gaat Ayso voorzichtig met de fiets en ik met klaaske op m'n armen naar beneden en weer naar boven, de planken wiebelen onder m'n voeten en ik ben niet zo'n held met dit soort dingen maar het gaat eigenlijk vrij makkelijk. Ik wacht totdat Ayso de kar heeft opgehaald en maak ondertussen een fotoreportage van "longhorse". 
 
Als we de combinatie aan elkaar vast willen maken ontdekken we dat we naast een eco resort staan, hij staat ook vermeld in de lonelyplanet en ze maken reclame voor een carrotcake en daarbij loopt ons al t water in de mond. Dit resort is t mooiste tot nu toe, het is prachtig en met veel liefde voor de natuur aangelegd. Ze hebben maar zeven 'cabins' en de rust die hiervan uitgaat is zeer welkom. Het is nog geen 12uur s middags dus we beginnen met een lunch, dan een siësta, gevolgd door een massage van een uur (!) voor mij (Anke) aan t zwembad, even zwemmen, avondeten en weer naar bed. 

Ik vraag me af hoe lang t duurt totdat ik de uitputting van gisteren ben vergeten, ik weet dat die herinnering langzaam minder zal en dan zal gewoon een prachtige tocht overblijven maar zo ver ben ik nu nog lang niet. Nu voel ik namelijk nog de fysieke gevolgen en mentaal zie ik ook een beetje op tegen een nieuwe beklimming. De keuze om hier in dit paradijselijke stukje aarde nog een dag te blijven is hierom heel snel gemaakt. 

vrijdag 13 mei 2016

Voortschrijdend inzicht

Ubud - Bangli
Afstand: 39,8 km

Oh er valt zo veel te vertellen over onze tweede fietsdag hier op Bali. 
Om te beginnen moet ik toegeven dat wij gisteren nog best wel onze mening klaar hadden over de Balinezen, waarom zitten ze met z'n allen op een scooter en niet op een gewone fiets? Voor de gezondheid sowieso beter (zowel qua beweging als qua schone lucht). Een tweede punt is dat we de mensen in ubud maar onwetend vonden toen ze zo bedenkelijk keken bij toen wij zeiden dat we naar bangli zouden fietsen. Het laatste punt is dat we stiekem een georganiseerde fietsvakantie van de ANWB aan t na-apen zijn en dat in de van dag tot dag beschrijving stond dat de mensen die deze reis geboekt hebben vandaag een transfer kregen van ubud naar bangli en dat ze dan dus zouden vertrekken vanuit bangli. Maar wij hebben tijd zat dus die 35 km die rijden we wel zelf!

Ok en dan kan ik u nu aan t einde van deze vrijdag 13 mei vertellen dat de Balinezen op een scooter rijden omdat er heel veel wegen gewoon te steil zijn om tegenop te fietsen, dat de mensen in Ubud zo bedenkelijk keken omdat de 40 km die we vandaag gefietst hebben veruit t aller pittigst waren ooit! Oh ja en die mensen die wel geboekt hebben bij de ANWB die krijgen een transfer waarschijnlijk omdat een vakantie wel leuk moet blijven. 

Achteraf is t wel een beetje dubbel, we hebben namelijk prachtige landschappen gezien, hele leuke reacties gekregen van mensen onderweg en ik had t dus eigenlijk niet willen missen. 

 

De dag begon eigenlijk onverwacht met pech. De ketting rechts achter schoot de heel tijd van t tandwiel als ik ook maar een beetje druk zette. Na goed schoonmaken en beginnen met helemaal geen druk ging t uiteindelijk wel maar de steile stukken waren gedoemd om te mislukken, daarnaast krijg je deze hele combinatie bij stukken met meer dan 20% stijgingspercentage maar moeilijk de heuvel op dus die stukken hebben we gelopen, Ayso voorop en ik 'onderaan' de kar en combinatie omhoog duwend. Man man man wat was dat zwaar! Op de foto's (als ik die tenminste kan uploaden) zult u ook nog een gekke wond tussen de ogen van Ayso ontdekken en dit voorval moet ik uiteraard ook even uit de doeken doen. We zaten ergens te lunchen toen onze tandem werd weggesleept, of 5 meter verplaatst het is maar hoe je het wil noemen.  Ik dacht dat hij gejat werd dus riep ik dat Ayso moest rennen en die gleed in de bocht uit zo op z'n hoofd. We hebben met zelfgemaakte steristrips de boel 'geaproximeerd' dus dat komt helemaal goed.  

Om 16.30 komen we helemaal leeg aan in bangli en zoeken een hotel en hier ligt meteen ook een antwoord op de vraag waarom de ANWB  mensen een transfer krijgen, die hotels die zijn er namelijk nauwelijks. Als ik uit pure wanhoop maar gewoon een kantoor in loop om te vragen of t misschien een hotel is en of ze een kamer hebben ontmoet ik Heprin. Hij spreekt uitstekend Engels en legt z'n werk neer om ons naar een hotel te begeleiden op z'n scooter. Hij verontschuldigt zich over t feit dat Bangli geen resorts heeft zoals Ubud. Het hotel heeft een kamer met een bed en daar is alles wel mee gezegd. Tijdens deze zware tocht verheugde ik me op een heerlijke mooie schone plek, niet op dit maar we zijn te moe om nog verder te fietsen. Er is geen douche, wel een bak met koud water en een soort steelpannetje van plastic waarmee je je  kan afspoelen. Als je zo bezweet bent als wij waren dan is zo'n bak met water absoluut beter dan niks. The brightside van dit alles is dat we samen met Heprin gaan eten, dat we weer wat meer te weten te komen over Bali en dat we een rondje maken over de lokale kermis. Meer authentiek Bali dan dit wordt het waarschijnlijk niet.  

 

donderdag 12 mei 2016

Rustdag II

Iedereen behalve klaaske heeft last van een jetlag, ik kan dit keer van 5-7uur de slaap niet meer vatten en als ik dan uiteindelijk weer in een diepe slaap val worden we (allemaal) pas om 9.45 wakker. We maken klaaske wakker en zitten 10 min later aangekleed nog net op tijd aan t ontbijt. We proberen met weinig succes (tot nu toe) klaaske aan de papaja's en meloen te krijgen. De enige vitamines die ze tot nu toe krijgt zijn van de appels die in de verse appelsap zitten. Na t ontbijt maken we ons klaar voor de markt, ubud palace en wat kunst galeries. Klaaske zit graag als een prinses op de verbrande nek van Ayso maar die draagt die last zonder enige problemen. De markt is leuk en de sarongs zien er prachtig uit maar ik ben zelf nog niet zo in een koopbui maar dan gebeurt er iets opmerkelijks. We zitten in een hip koffietentje, Ayso gaat met klaaske naar de wc en die laatste komt al luid schreeuwend terug met de mededeling dat "de slipper van papa kapot is". De slippers die al ongeveer 15 jaar oud zijn, die de hele wereld hebben gezien die zo lekker lopen dat hij überhaupt niet aan vervanging moet denken, die slippers zijn zo maar kapot gegaan. Zouden ze hier in ubud maat 47/48 verkopen? Ik neem deze uitdaging uiteraard direct op me en kom eigenlijk boven verwachtingen snel met de juiste maat slippers (voor 3€!) terug. Het zijn echter geen havaianas en zitten niet heel erg lekker maar hé hij hoeft niet op z'n blote voeten te lopen. Op de terugweg kopen we de enige echte en zo kunnen we met een gerust hart afscheid nemen van de oude.

Bij ubud palace nemen we wat foto's van klaaske met de monsters. Al gauw wil ze met alle monsters op de foto....
Oh ja en we kopen ook nog een kaart van Bali (vraag me nog steeds af waar die andere toch zou kunnen zijn).

Dan leggen we Klaaske in bed voor de middag tuk en plannen wij de route van morgen. We gaan langs de rijstvelden ten noorden van ubud richting bangli. De Balinezen kijken elke keer erg moeilijk als we vertellen dat we naar bangli gaan, dit blijkt niks te maken te hebben met dat bangli niet mooi zou zijn of dat t gevaarlijk zou zijn, nee ze vinden het allemaal erg ver weg. Als we niet een omweg zouden nemen dan is de afstand nog geen 30 km. Misschien begrijpen we morgen als nog waarom ze zo bedenkelijk kijken.

woensdag 11 mei 2016

Ubud

Kuta beach - Sanur - Ubud
Afstand: ruim 50 km, zou ook wel 60 kunnen zijn (ik heb 'start' van de Garmin te laat ingedrukt)
Temperatuur: 37 graden

Afgelopen nacht verloopt eigenlijk volgens plan, althans, klaaske ligt iets aan de late kant in bed maar slaapt probleemloos een hele nacht, ik echter ben zeker 2 uur wakker en kan de slaap van 2-4uur niet vatten. Als dan om 7.45 de wekker gaat (wie had dat bedacht?) word ik niet al te vrolijk wakker. Maar we pakken alle spullen, gaan ontbijten, checken uit, pompen nog even de banden op en rijden geleid door onze Garmin richting t oosten. Het is lekker Aziatisch druk in Kuta en Denpasar. We rijden tussen de honderden scooters en zien geen enkele andere fiets. We hebben dan ook echt veel bekijks, mensen lachen erg hard om ons, helemaal als ze klaaske in haar karretje ontdekken. Er wordt veel gezwaaid en duimen worden opgestoken. Als we de kust verlaten en links afslaan naar t noorden zitten we opeens tussen de rijstvelden en komt er soort rust over ons heen, heerlijk! Hier doen we t voor! Het is wel ongelooflijk warm en dat merk je eigenlijk zodra je stil staat. Dit kan ik me nog goed van onze fietsvakantie door Albanië herinneren, het fietsen brengt verkoeling en zodra je stilstaat voel je vooral je eigen hitte en begint t zweten. We stoppen bij een klein lokaal tentje en vragen om eten, het liefst niet al te spicy. In gebrekkig Engels leggen de ontzettend aardige mensen uit dat t helemaal niet 'hot' is. En hier begint mijn wantrouwen voor ik vrees de rest van de vakantie.... Het eten was zó heet dat mijn hele mond nog wel even in brand heeft gestaan, maar ik moet toegeven ik ben niks gewend. Klaaske valt als vanouds twee keer in slaap in t karretje, één keer voor de lunch en één keer na de lunch. We hadden nog niks geboekt en als we Ubud inrijden, lichtelijk gefrustreerd omdat de weg naar ubud muurvast stond zwaaien we bij t eerste de beste resort wat er goed uit ziet af. Ayso onderhandelt nog even over de prijs en nog geen 5 minuten later sta ik met klaaske onder een heerlijke douche! Je kan een douche pas echt waarderen als je ruim 50 km gefietst hebt, tussen de auto's en scooters met 37 graden en 88% luchtvochtigheid.

De rest van de dag zwemmen we wat, eten we (eigenlijk alleen Klaaske) een ijsje (wij een biertje) en lopen monky forest road op en af. Het diner is Indisch en dit keer echt niet spicy dus mijn vertrouwen groeit weer.

Over ubud las ik dat dit stadje ooit bekend stond om zijn authentiek Balinese sfeer en dat net deze reputatie uiteindelijk t stadje z'n das om heeft gedaan en dat begrijp ik nu ik hier ben helemaal. Om de 5 meter wordt je een taxi, massage of diner aangeboden. Je ziet en hoort veel Amerikanen. Toch hebben we besloten om de hoogtepunten van ubud morgen te gaan bekijken en pas vrijdag weer verder te fietsen, we hebben tenslotte vakantie!



dinsdag 10 mei 2016

Rustdag

Nog geen twee kilometers hebben we gefietst en nu al een rustdag..... Of moet ik zeggen bijkomdag? Afgelopen zondag stond uiteraard in het teken van inpakken, tassen en ook de fiets. De fiets moest in een doos, eigenlijk twee dozen maar dat ging buitengewoon relaxed. Het enige minpunt van ons vertrek was dat we de fietskaart en lonelyplanet nergens konden vinden en dus eigenlijk een beetje voor niks gekocht hebben, het is me nog steeds een (4 sterren) raadsel! Iets eerder dan besteld stond de rolstoelbus op de stoep, fiets in de doos ging met de laadklep de bus in en de buschauffeur wist ons te vertellen dat hij regelmatig fietsers op deze manier naar Schiphol bracht. Op Schiphol was t een kleinbeetje gedoe maar wat mij betreft nog veruit t meeste relaxte vertrek met de tandem (op gewoon vertrekken voor de deur na in 2014). Door t wegen en t heen en weer lopen met de fiets ben je toch al gauw een paar uur kwijt en dan blijft er net genoeg tijd over voor een stukje pizza, een nieuwe lonelyplanet en wat dwarsliggers (hele kleine leesboeken) kopen. Onderweg nog ergens een boardingpass verloren maar ook dat blijkt helemaal geen enkel probleem te zijn. We zitten achterin een 777 en we zitten gedrieën lekker naar t schermpje te kijken. Klaaske heeft wel 10x gezien hoe peppa pig haar tand verloor en heeft heerlijk geslapen. Korte tussenstop op Singapore en dan nog 2 uur vliegen met een nieuwe crew naar Denpasar. Dan is t toch altijd spannend maar in no time hebben we onze tas, onze aanhangwagen en onze fiets weer in ons bezit. Ik jaag iedereen nog even de stuipen op t lijf door hardop mezelf af te vragen of ik de fietssleutel wel heb ingepakt maar dat viel ook weer 100% mee want dat was zeker t geval. De fiets hebben we in snel in elkaar gezet en dan is de volgende 'hobbel' de stalling van de fietsdoos. Deze hebben we uiteindelijk voor 200.000 roepies in de parkeergarage achtergelaten en nu maar hopen dat ie er nog staat over 20 dagen! Dit voelde voor ons als een mega goede deal want de bagage lockers-balie vroeg 1 miljoen.
Dan fietsen we in t donker naar ons hotel, een groot resort maar prachtig aangekleed en ingericht. We parkeren de tandem voor onze kamer en we pleuren alle spullen in de woonkamer. Het is inmiddels al half elf s avonds hier maar gelukkig is er een restaurant open en eten we nog even wat. Dan liggen we er uiteindelijk om 1.30 plaatselijke tijd in en slapen we alle drie als een blok!

Als we met moeite om 9.30 wakker worden besluiten we meteen dat we hier nog een dag blijven. Om nu in 2,5 uur te ontbijten en alles en iedereen fiets klaar te maken lijkt ons iets te veel van het goede dus we zetelen ons op een strandstoel aan t zwembad en we verbranden ondanks t smeren allemaal een klein beetje (geen zorgen klaaske nog t minst!). We stippelen de route uit en komen de dag zo prima door. Klaaske zit bijna de hele dag in t zwembad, wat een lol!

We eten op t strand en heb naast mooie vogels, vleermuizen ook meteen al de eerste rat gespot. Met een gil spring ik van m'n stoel en ga ik bij de bar staan (is iets hoger gelegen) en nu realiseer ik me dat ik op deze manier klaaske heb besmet, 'was niet de bedoeling' :)

So far geen jetlag en de route is in grote lijnen klaar, we hebben er gewoon onmeunig veel zin in!

vrijdag 6 mei 2016

Bali

Je zou kunnen zeggen dat we een beetje van onze route aan 't afwijken zijn.

De komende vakantie gaan we namelijk niet van Krakau richting Peking. We slaan een jaartje de geplande reis naar Peking over, niet omdat we t niet meer zien zitten maar omdat we naar Bali 'moeten'. Goede vrienden van ons geven elkaar daar t ja-woord en opeens was t niet meer dan logisch dat de tandem t vliegtuig in gaat naar Bali. De KLM heeft bevestigd dat de tandem mee mag dus daar verwacht ik geen stress van ;).

De voorpret is begonnen, de tips van vrienden zijn binnen en de route in hele grote lijnen bekend. We vertrekken zondag en we hopen weer iedereen met deze blog op de hoogte te houden van onze fietsvakantie!